اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان یک وضعیت عصبی تکاملی است که باعث بروز رفتار تکانشی و بیش فعالی می شود و طی آن افراد کمتر به کارهای روزمره خود توجه می کنند.

متخصصان بهداشتی معمولا (ADHD) را در دوران کودکی تشخیص می دهند اما این بیماری می تواند تا زمان بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد.

طبق اعلام انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا 60% از کودکان مبتلا به (ADHD) در ایالات متحده تبدیل به بزرگسالانی مبتلا به این اختلال می شوند.

همچنین طبق اعلام آنها (ADHD) در کمتر از 20% از بزرگسالان تشخیص داده شده و تحت درمان قرار می گیرد و حدود یک چهارم این بزرگسالان به دنبال کمک های پزشکی هستند.

در این مقاله در مورد اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان، علل و علائم آن، نحوه تشخیص و درمان آن بحث خواهیم کرد.

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) چیست؟

اختلال نقص توجه و بیش فعالی که بعضی آن را با نام ADD می شناسند یک بیماری رشد عصبی است که باعث عدم توجه، رفتارهای تکانشی و بیش فعالی می شود.

طبق اعلام کالج روانپزشکان سلطنتی (RCP) اختلال نقص توجه و بیش فعالی با بزرگ شدن فرد تمایل به پیشرفت خواهد داشت. به عنوان مثال، فرد به مرور زمان دچار بیش فعالی کمتری شده اما با این حال هنوز هم در تمرکز مشکل داشته و رفتار تکانشی و ریسکی دارد.

در نتیجه یک فرد بزرگسال مبتلا به (ADHD) می تواند در یادگیری، کار کردن و کنار آمدن با دیگران دچار مشکل باشد. بزرگسالان مبتلا به (ADHD) بیشتر دچار اضطراب، افسردگی و اعتماد به نفس پایین خواهند شد.

علائم

طبق اعلام کالج روانپزشکان سلطنتی، بعضی از علائم (ADHD) در بزرگسالان عبارتند از:

حواس پرتی ساده و توجه کردن دشوار به خصوص در هنگام خستگی
مشکل در گوش دادن به صحبت های دیگران و قطع کردن و پایان دادن به جملات آنها
دشواری در پیگیری از دستورالعمل ها
مشکل در سازماندهی و به پایان رساندن فعالیت ها
بی قراری و ناتوانی در یک جا نشستن
فراموش کار شدن
تحریک پذیری، بی تابی یا ناامیدی
دشواری در یافتن عوامل استرس زا و مقابله با آنها
رفتار تکانشی

تشخیص

طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، متخصصان مراقبت های بهداشتی بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) را بر اساس معیارهای موجود در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم که کتابی است که علائم سلامت روان را مشخص می کند، تشخیص می دهند.

پزشک می تواند بر اساس نوع علائمی که افراد تجربه می کنند یکی از سه نوع اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) را تشخیص دهد. این موارد عبارتند از:

به‌ طور برجسته بی‌توجه: ممکن است انجام کار، توجه به جزئیات یا پیروی از دستورالعمل ها برای فرد دشوار باشد. همچنین ممکن است این افراد به راحتی دچار حواس پرتی شوند.
به ‌طور برجسته بیش فعال-تکانشی: ممکن است فرد زیاد حرف بزند و ناخوشایند باشد. آنها ممکن است احساس بی قراری داشته و صبر کردن برای نوبت خود را دشوار بیابند.
ترکیبی: افراد ممکن است علائم دو نوع فوق را به طور مساوی تجربه کنند.

به جهت تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان باید افراد حداقل 5 ماه یا بیشتر علائم زیر (که معمولا برای سن آنها مناسب نیست) را بروز دهند.

بی توجهی

آنها ممکن است اغلب:

در توجه دقیق به جزئیات یا اشتباهات سهل انگارانه در کار یا فعالیت های دیگر کوتاهی کنند.
در توجه به فعالیت ها و وظایف خود مشکل داشته باشند.
وقتی شخصی با آنها صحبت می کند بی توجه به نظر برسند.
کارهای خانه یا محل کار را به پایان نرسانند.
در سازماندهی فعالیت ها و وظایف خود مشکل داشته باشند.
از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی طولانی دارد اجتناب کنند و یا از انجام آنها خودداری کنند.
موارد ضروری برای کارها و فعالیت های خود را گم کنند.
به راحتی دچار حواس پرتی شوند.
در امور روزمره فراموش کار شوند.

بیش فعال-تکانشی

آنها ممکن است اغلب:

بی قراری دست و پا داشته باشند و یا قادر به نشستن آرام نباشند.
در زمانی که انتظار می رود تا بنشینند، ایستاده باشند.
بی قرار باشند.
نتوانند بدون سر و صدا در فعالیت های اوقات فراغت شرکت کنند.
بسیار فعال و به قول معروف (on the go) باشند.
زیاد حرف بزنند.
سوالات را قطع کنند. (دچار اختلال در سوالات دیگران شوند).
در انتظار برای نوبت خود دچار مشکل شوند.
حرف دیگران را قطع کنند.

معیارهای دیگر

این افراد علاوه بر تجربه علائم فوق باید موارد زیر را نیز داشته باشند:

چندین علائم بی توجهی یا بیش فعال-تکانشی را قبل از 12 سالگی تجربه کرده باشند.
این علائم را حداقل در دو حالت مثل خانه و محل کار تجربه کنند.
شواهدی نشان دهند که این علائم در فعالیت های روزمره آنها تداخل ایجاد می کند.
شواهدی نشان دهند که این علائم نتیجه یک مشکل روانی دیگر مثل اضطراب یا افسردگی نیستند.

درمان

طبق اعلام انستیتو ملی بهداشت روان (NIMH)، متخصصان بهداشتی به محض تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در افراد برای آنها دارو تجویز می کنند و فرد را برای تراپی معرفی می کنند.

در بخش های زیر به توضیح بیشتر این روش های درمانی خواهیم پرداخت.

دارو

این داروها معمولا شامل محرک ها و غیرمحرک ها هستند.

داروهای محرک میزان دوپامین و نوراپی نفرین مغز را افزایش می دهند. این دو ماده شیمیایی تفکر و توجه را برای افراد ساده تر می کنند.

با این حال، ممکن است مصرف این مواد محرک برای افراد با فشار خون بالا، تشنج، بیماری های کبدی یا کلیوی و همچنین اختلالات اضطرابی مناسب نباشند.

عملکرد داروهای غیرمحرک بیش از محرک ها زمان می برد اما مصرف آنها هم باعث بهبود تمرکز و توجه و کاهش تکانش می شود.

بعضی از پزشکان ممکن است از هر دو داروی محرک و غیرمحرک به منظور افزایش تاثیرگذاری برای یک فرد استفاده کنند.

همچنین بخوانید:

آدرال (ADDERALL) در درمان بیش فعالی (کلیک)

ریتالین (Ritalin) در درمان بیش فعالی (کلیک)

تراپی

پزشکان ممکن است افراد را برای تراپی معرفی کنند.

رفتار درمانی و رفتار درمانی شناختی با هدف کمک به افراد در تغییر الگوی رفتاری و آموزش روش های تقویت رفتار مورد نظر به آنها انجام می شوند.

همچنین ممکن است پزشکان، عضویت افراد در یک گروه حمایتی را نیز توصیه کنند.

علت ها

طبق اعلام (CDC)، محققان هنوز در مورد علت ایجاد کننده اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) مطمئن نیستند.

با این حال شواهد بیشتری نشان می دهند که ژنتیک می تواند در ابتلا یا عدم ابتلا به آن نقش داشته باشد.

عوامل زیر همانند ژنتیک می توانند احتمال بروز اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) را افزایش دهند:

آسیب مغزی
قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مثل سرب در دوران بارداری یا در سنین جوانی
مصرف الکل و دخانیات در دوران بارداری
وزن کم در هنگام تولد
تولد زودرس

همچنین طبق اعلام (CDC)، در حال حاضر هیچ پژوهشی برای تایید ایجاد (ADHD) بر اثر عواملی مثل تماشای بیش از حد تلویزیون، مصرف بیش از حد قند و یا برخی اعمال والدین وجود ندارد.

اگرچه این عوامل می توانند علائم (ADHD) را بدتر کنند اما شواهد کافی برای اثبات اینکه این موارد از علل اصلی بروز (ADHD) هستند، وجود ندارد.

همچنین بخوانید:

خطرات مصرف سیگار و الکل در بارداری (کلیک)

بیماری های همراه

طبق یک مقاله در سال 2017 چندین بیماری می توانند به همراه اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان ایجاد شوند که عبارتند از:

اختلال دوقطبی

طبق اعلام NIMH، اختلال دوقطبی و اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) می توانند به صورت همزمان وجود داشته باشند.

اختلال دوقطبی وضعیتی است که باعث می شود افراد بی قرار، پر حرف و حواس پرت باشند. همچنین ممکن است این افراد دوره هایی از افسردگی و شیدایی را نیز تجربه کنند.

در مقاله ای در سال 2017 بیان شد که بین 9.5 تا 21.2% از بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی دچار (ADHD) نیز هستند و بین 5.1 تا 47.1% از بزرگسالان مبتلا به (ADHD) دچار اختلال دوقطبی خواهند بود.

طبق اعلام محققان وجود اختلال دوقطبی و (ADHD) در افراد زیر 18 سال، احتمال ابتلا آنها به بیماری دیگر با گذشت زمان را افزایش می دهد.

بیشتر بخوانید:

اختلال دوقطبی: انواع، علائم و درمان (کلیک)

افسردگی

افسردگی بیماری دیگری است که به طور معمول با اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در ارتباط است.

بعضی تحقیقات نشان داده اند که بین 18.6 تا 53.3% از بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی، افسردگی را نیز تجربه می کنند.

بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و افسردگی دارای کیفیت زندگی پایین تری نسبت به افرادی هستند که فقط افسردگی را تجربه می کنند.

بیشتر بخوانید:

افسردگی چیست: از علائم تا درمان (کلیک)

اضطراب

بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی نسبت به دیگران بیشتر دچار اضطراب می شوند.

طبق اعلام ADAA حدود 50% بزرگسالان مبتلا به (ADHD) یک اختلال اضطرابی را تجربه می کنند.

بزرگسالان مبتلا به (ADHD) که دچار هراس اجتماعی (Social phobia) مثل ترس از ملاقات یا گفتگو با مردم هستند بیش از بزرگسالان مبتلا به (ADHD) هستند که دچار اختلال وحشت (Panic disorder) می شوند.

بیشتر بخوانید:

انواع اختلالات اضطرابی (کلیک)

مصرف مواد

طبق مقاله ای در سال 2017، استفاده از الکل، نیکوتین، حشیش یا کوکائین از رایج ترین بیماری های همراه (ADHD) در بزرگسالان است.

بعضی از محققان معتقدند که مصرف مواد در بزرگسالان مبتلا به (ADHD) دو برابر بیشتر از سایر افراد است.

متداول ترین نوع مصرف مواد در بین بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)، مصرف سیگار است.

بزرگسالان مبتلا به (ADHD) نسب به دیگران وابستگی شدیدتری نسبت به نیکوتین دارند.

افراد مبتلا به (ADHD) نیز بیش از افرادی که دچار این بیماری نیستند، از مواد برای کنترل خلق و خو و یا کمک به خواب استفاده می کنند.

اختلال شخصیت

همان مطالعه در سال 2017 نشان داد که بیش از 50% از بزرگسالان مبتلا به (ADHD) دارای اختلال شخصیتی نیز هستند. همچنین 25% از بزرگسالان مبتلا به (ADHD) دچار دو یا چند اختلال شخصیت هستند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

در صورتی که فرد معتقد باشد که علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) را تجربه می کند و این علائم باعث اختلال در عملکرد روزمره او شده است، باید به پزشک مراجعه کند.

پزشکان می توانند علائم (ADHD) را تشخیص داده و کنترل کنند تا افراد به انجام فعالیت های روزمره خود بازگردند.

خلاصه

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک بیماری رشد عصبی است که باعث کم توجهی، بیش فعالی و رفتار تکانشی می شود.

در صورتی که افراد علائم اشاره شده در DSM-5 به عنوان کتابی که علائم بیماری های مختلف روانی را شرح می دهد، را به اندازه کافی داشته باشند، پزشک می تواند بروز (ADHD) در آنها را تشخیص دهد.

پزشک در هنگام تشخیص (ADHD) می تواند با همکاری افراد به مدیریت و کنترل علائم کمک کند.

چندین بیماری همراه با (ADHD) وجود دارند. این موارد شامل اختلال دوقطبی، افسردگی و مصرف مواد است.

در صورتی که فردی معتقد باشد که علائم (ADHD) را تجربه می کند و این علائم فعالیت های روزمره او را مختل کرده، باید به پزشک مراجعه کند.

پزشکان به منظور درمان دارو تجویز کرده، افراد را برای تراپی ارجاع داده و یا از هر دو روش استفاده می کنند.

جهت مشاهده مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید

بهداشت روان بیش فعالی / بیماری عدم تمرکز