تریکومونیازیس (تریکومونا): علائم و درمان

تریکومونیازیس یا تریکومونا (تک تارچه زدگی) یک عفونت مقاربتی شایع است؛ این مطلب به بررسی علائم – علت – تشخیص و درمان تریکومونازیس می پردازد.

 

تریکومونیازیس چیست؟

تریکومونیازیس (تک تارچه زدگی یا تریکومونا) یک عفونت مقاربتی (STI) شایع است.

طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، 3.7 آمریکایی ها با تریکومونا زندگی می کنند.

تریکومونیازیس به راحتی درمان می شود.

 

همچنین بخوانید:

همه چیز درباره عفونت های منطقه آمیزشی (کلیک)

 

علائم تریکومونیازیس

تریکومونیازیس معمولا علائم ندارد.

طبق گزارش CDC، فقط 30% از مبتلایان به تریکومونیازیس بروز علائم آن را گزارش کرده اند.

طی یک مطالعه مشخص شد که 85% از خانم های مبتلا به تریکومونیازیس هیچ علائمی نداشته اند.

زمانی که علائم آن بروز می کنند معمولا 5 تا 28 روز از ابتلا به آن گذشته است.

این وضعیت می تواند در بعضی از افراد بیشتر زمان ببرد.

شایع ترین علائم تریکومونیازیس در میان خانم ها و افراد دارای واژن عبارتند از:

• ترشحات واژن که می تواند سفید، خاکستری، زرد یا سبز باشد و معمولا کف آلود و بد بو است.
• لکه بینی یا خونریزی واژن
• سوزش یا خارش دستگاه تناسلی
• قرمزی یا تورم دستگاه تناسلی
• تکرر ادرار
• بروز درد در هنگام دفع ادرار یا مقاربت جنسی

شایع ترین علائم تریکومونیازیس در آقایان و افراد دارای آلت تناسلی عبارتند از:

• ترشح از مجرای ادرار
• سوزش در هنگام دفع ادرار یا پس از انزال
• تکرر ادرار

 

علت و دلایل تریکومونیازیس

تریکومونا توسط ارگانیسم تک سلولی پروتوزون به نام تریکوموناس واژینالیس (Trichomonas vaginalis) ایجاد می شود.

این عامل از طریق تماس دستگاه تناسلی در حین رابطه جنسی یا به اشتراک گذاشتن اسباب بازی های جنسی بین افراد منتقل می شود.

این ارگانیسم در خانم ها و افرادی که دارای واژن هستند باعث ایجاد عفونت در واژن، مجرای ادرار یا هر دو خواهد شد.

عفونت در مردان یا افراد دارای آلت تناسلی مردانه فقط در مجرای ادرار رخ می دهد.

پس از بروز عفونت می توان آن را به راحتی از طریق تماس با دستگاه تناسلی بدون استفاده از کاندوم یا سایر روش های جلوگیری منتقل کرد.

تریکومونیازیس از طریق تماس بدنی عادی مانند بغل کردن، بوسیدن، به اشتراک گذاشتن ظروف یا نشستن بر روی نشیمن توالت فرنگی منتقل نمی یابد.

علاوه بر آن، این عفونت از طریق سایر روابط جنسی بدون استفاده از دستگاه تناسلی منتقل نمی شود.

 

عوامل خطر تریکومونیازیس

طبق اعلام انجمن سلامت جنسی آمریکا (ASHA)، هر ساله بروز یک میلیون مورد جدید ابتلا به تریکومونیازیس تخمین زده می شود.

تریکومونیازیس درخانم ها بیش از آقایان شایع است و 2.3 میلیون از خانم های مبتلا به آن بین 14 تا 49 سال سن دارند.

تریکومونا در بین افراد مسن و افراد دارای واژن بیشتر دیده می شود.

یک مطالعه نشان داد که بیشترین میزان ابتلا به تریکومونا در گروه سنی بالای 50 سال رخ داده است.

خطر انتقال تریکومونیازیس با داشتن شرایط زیر افزایش می یابد:

• داشتن چندین شریک جنسی
• سابقه ابتلا به سایر عفونت های مقاربتی (STI)
• سابقه انتقال تریکومونیازیس
• داشتن رابطه جنسی بدون کاندوم یا سایر روش های جلوگیری

 

روش تشخیص تریکومونیازیس

علائم تریکومونیازیس مانند سایر عفونت های مقاربتی (STI) است.

افرادی که فکر می کنند به تریکومونیازیس مبتلا شده اند باید جهت معاینه فیزیکی و آزمایش به پزشک مراجعه کنند.

آزمایش های تشخیصی تریکومونیازیس عبارتند از:

• کشت سلولی
• آزمایشات آنتی ژن (در صورت وجود انگل تریکوموناس، واکنش آنتی بادی ها باعث تغییر رنگ می شود.)
• آزمایشاتی برای بررسی DNA تریکوموناس
• بررسی نمونه های مایع واژن، ترشحات مجرای ادرار یا ادرار در زیر میکروسکوپ

 

درمان تریکومونیازیس

تریکومونیازیس با مصرف آنتی بیوتیک قابل درمان است.

ممکن است پزشک مصرف مترونیدازول (Metronidazole) یا تینیدازول (Tinidazole) را توصیه کند.

در 24 ساعت اولیه مصرف مترونیدازول یا 72 ساعت اولیه مصرف تینیدازول از مصرف الکل خودداری کنید.

این امر منجر به حالت تهوع و استفراغ شدید خواهد شد.

مطمئن شوید که شرکای جنسی شما مورد آزمایش قرار گرفته و از دارو استفاده می کنند.

نداشتن علائم دلیلی برای مبتلا نشدن آنها نیست.

باید تا یک هفته پس از درمان شما و شرکای جنسی از انجام رابطه جنسی خودداری کنید.

 

همچنین بخوانید:

تداخل الکل و آنتی بیوتیک (کلیک)

 

چشم انداز افراد مبتلا به تریکومونیازیس

تریکومونیازیس بدون درمان ادامه پیدا می کند.

  با درمان تریکومونیازیس طی یک هفته بهبود خواهد یافت.

در صورتی که شریک جنسی شما درمان نشود یا شریک جنسی دیگری به آن مبتلا باشد، ممکن است مجددا در معرض ابتلا به این عفونت قرار بگیرید.

با اطمینان یافتن از درمان شرکای جنسی خود از تریکومونیازیس، احتمال ابتلای مجدد به این عفونت را کاهش دهید.

همچنین قبل از شروع مجدد برقراری رابطه جنسی از درمان این وضعیت مطمئن شوید.

توصیه می شود برای شروع مجدد رابطه جنسی، تا یک هفته پس از مصرف دارو صبر کنید.

علائم این عفونت باید پس از یک هفته برطرف شوند.

در صورت طولانی شدن علائم تریکومونیازیس با پزشک خود در خصوص آزمایش و درمان مجدد صحبت کنید.

حداقل 3 ماه پس از درمان جهت آزمایش پیگیری تریکومونیازیس به پزشک مراجعه کنید.

نرخ ابتلای مجدد به تریکومونیازیس در خانم ها یا افراد دارای واژن می تواند تا 17% و به مدت 3 ماه پس از درمان باشد.

ابتلای مجدد به این عفونت، حتی پس از درمان شرکای جنسی نیز ممکن است.

در مواردی مشاهده شده است که تریکومونا نسبت به داروهای خاص مقاومت می کند.

برخی از آزمایشات را می توان 2 هفته پس از درمان تریکومونیازیس انجام داد.

به دلیل کمبود اطلاعات در خصوص ابتلای مجدد مردان و افراد دارای آلت تناسلی مردانه به این عفونت، به طور کلی به آزمایش مجدد نیازی نیست.

 

 

آیا تریکومونیازیس باعث بروز عوارض احتمالی می شود؟

ابتلا به تریکومونیازیس خطر ابتلا به سایر عفونت های مقاربتی را افزایش می دهد.

التهاب دستگاه تناسلی ناشی از تریکومونیازیس خطر ابتلا به HIV همراه با سایر عفونت های مقاربتی (STI)  را افزایش می دهد.

همچنین انتقال HIV به افراد دیگر در هنگام ابتلا به تریکومونیازیس ساده تر صورت می گیرد.

بیماری های دیگر مانند سوزاک، کلامیدیا و واژنیوز باکتریایی اغلب همراه با تریکومونیازیس رخ می دهند.

این وضعیت در صورت عدم درمان منجر به بیماری التهابی لگن (PID) خواهد شد.

عوارض بیماری التهابی لگن (PID) عبارتند از:

• انسداد لوله فالوپ یا لوله رحمی در اثر بافت زخمی
• نا باروری
• درد شکمی مزمن یا لگن

 

تریکومونیازیس و بارداری

تریکومونا می تواند عوارض خاصی را در دوران بارداری و روی خانم های باردار ایجاد کند.

این وضعیت احتمال زایمان زودرس یا زایمان نوزاد با وزن کم را افزایش می دهد.

اگرچه این امر به ندرت اتفاق می افتد اما ممکن است عفونت در هنگام زایمان به کودک منتقل شود.

مصرف داروهای مترونیدازول و تینیدازول در دوران بارداری خطری ندارد.

هیچ عوارض جانبی بر اثر مصرف آنها مشاهده نشده است.

در صورتی که باردار هستید و به از ابتلا به تریکومونا یا سایر عفونت های مقاربتی شک دارید، در اولین فرصت با پزشک خود صحبت کرده تا از بروز عوارض برای شما یا فرزندتان جلوگیری شود.

 

پیشگیری از تریکومونیازیس

فقط با خودداری از رابطه جنسی می توان به طور کامل از ابتلا به تریکومونیازیس پیشگیری کرد.

همچنین می توان در طول رابطه جنسی از کاندوم های لاتکس یا روش های دیگر پیشگیری از ابتلا به تریکومونیازیس و سایر عفونت های مقاربتی استفاده کرد.

 

سوال

شریک جنسی من مبتلا به عفونت مقاربتی است اما من علامتی ندارم. چرا نیاز به آزمایش یا مصرف دارو دارم؟

 

جواب

عفونت های مقاربتی، بیماری های شایع در بین افراد فعالی از نظر جنسی هستند.

اغلب افراد مبتلا به کلامیدیا، سوزاک و تریکومونا هیچ علامتی ندارند. اینکه افراد پس از آزمایش متوجه ابتلا به آن می شوند امری غیرمعمول نیست.

بنابراین طبق توصیه CDC، زمانی که یک شریک جنسی مبتلا به عفونت های مقاربتی تشخیص داده می شود، تمام شرکای جنسی او باید تحت درمان قرار گرفته و منتظر نتیجه آزمایش خود باشند.

این امر احتمال بروز عوارض را کاهش می دهد.

ابتلا به عفونت های مقاربتی در افراد دارای واژن پیچیده تر از دیگران است.

از آنجایی که واژن به دهانه رحم متصل است، حرکت عفونت از واژن به سمت رحم، لوله های رحمی و حفره شکم ساده تر رخ می دهد.

این امر باعث بروز بیماری التهابی لگن که یک بیماری جدی است، می شود.

به تاخیر انداختن تشخیص و درمان در افراد دارای آلت تناسلی مردانه، این افراد را در معرض ابتلا به بیماری های سخت تر قرار داده و باعث می شود تا آن را بدون آگاهی به افراد دیگری منتقل کنند.

بهترین روش پیشگیری از عوارض عفونت های مقاربتی، بررسی و درمان آنها قبل از جدی شدن شرایط است.

 

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.