درمان قانقاریا

درمان قانقاریا شامل برداشتن بافت مرده (دبریدمان) – درمان عفونت – جراحی ترمیمی و … است؛ روش های درمان و پیشگیری از قانقاریا را بخوانید.

 

قانقاریا (Gangrene) بیماری است که طی آن از دست دادن خونرسانی، باعث از بین رفتن بافت بدن می شود. در مقاله قانقاریا چیست به توضیح علت، علائم و تشخیص آن پرداخته شد.

در ادامه این مطلب نیز روش های درمان و پیشگیری از قانقاریا مورد بررسی قرار می گیرد.

 

درمان

درمان قانقاریا شامل برداشتن بافت آسیب دیده، جلوگیری از عفونت یا درمان عفونت ایجاد شده یا درمان مشکل ایجاد کننده آن است.

به عنوان مثال در صورتی که قانقاریا به دلیل خونرسانی ضعیف ایجاد شده، ممکن است از جراحی برای ترمیم عروق خونی آسیب دیده استفاده شود. همچنین در صورتی که قانقاریا ناشی از عفونت باشد ممکن است از آنتی بیوتیک های قوی و همچنین جراحی برای درمان آن استفاده شود.

1- برداشتن بافت مرده

جراحی برای برداشت بافت مرده معروف به دبریدمان، اغلب برای پیشگیری از گسترش عفونت قانقاریا و بهبود بافت سالم اطراف ضروری است.

 

دبریدمان لارو درمانی (Biosurgery)

ممکن است در بعضی موارد قانقاریا به جای جراحی معمول برای برداشت بافت مرده، از دبریدمان لارو درمانی که به آن Biosurgery نیز گفته می شود، استفاده کنند.

انواع خاصی از لارو مگس برای این درمان استفاده می شود زیرا آنها از بافت مرده و آلوده تغذیه کرده و بافت سالم را باقی می گذارند.

همچنین آنها با ترشح موادی که باکتری ها را از بین برده و روند بهبود را تحریک کرده به مبارزه با عفونت کمک می کنند.

ماگوت های استفاده شده برای لارو درمانی به طور خاص در آزمایشگاه و با استفاده از تخم هایی که برای از بین بردن باکتری ها ایجاد شده اند، پرورش داده می شوند.

ماگوت ها روی زخم قرار داده شده و با گاز پانسمان و زیر یک لایه محکم و ضخیم پوشانده شده تا آنها را روی زخم (و دور از دید) نگه دارند.

پس از چند روز پانسمان را باز کرده و ماگوت ها برداشته می شوند.

مطالعات پزشکی نشان داده اند که این درمان نتایج موثرتری نسبت به دبریدمان خواهد داشت.

با این حال به دلیل ماهیت این درمان، بسیاری از افراد تمایلی به امتحان کردن آن ندارند.

 

قطع عضو

در موارد شدید قانقاریا که یک قسمت از بدن مانند انگشت، انگشتان پا یا دست و پا تحت تاثیر قرار گرفته و دبریدمان کمکی نمی کند، ممکن است جراحی قطع عضو در نظر گرفته شود.

قطع عضو می تواند از گسترش قانقاریا به سایر قسمت های بدن جلوگیری کرده و برای از بین بردن اندام آسیب دیده استفاده شود.

همچنین می توان به جای آن یک اندام مصنوعی (پروتز) قرار داد.

در صورت عدم نیاز به درمان فوری و اورژانسی تصمیم به قطع عضو تنها پس از بحث کامل بین بیمار و متخصص اتخاذ می شود.

 

2- درمان عفونت قانقاریا

قانقاریا ناشی از عفونت معمولا با آنتی بیوتیک قابل درمان بوده و می تواند به صورت قرص یا آمپول وجود داشته باشد.

در صورت نیاز به جراحی یا بروز عفونت شدید معمولا تزریق آن لازم است.

تزریق مستقیم آنتی بیوتیک به داخل ورید باعث می شود که دوزهای بیشتری وارد شده و احتمال رسیدن آن به ناحیه آسیب دیده بیشتر شود.

ممکن است برای مقابله با اثرات عفونت قانقاریا و تسریع روند درمان، به مایعات و مواد مغذی داخل وریدی و یا انتقال خون نیاز باشد.

 

3- بازگرداندن جریان خون

ممکن است در بعضی موارد عمل جراحی برای بازگرداندن جریان خون در ناحیه آسیب دیده انجام شود. تکنیک های اصلی مورد استفاده برای دستیابی به این مورد عبارتند از:

• جراحی بای پس – که طی آن جراح جریان خون را به وسیله پیوند یکی از رگ ها به یک قسمت سالم از شریان مسدود هدایت کرده و در واقع انسداد را دور می زند.
• آنژیوپلاستی – که طی آن یک بالون کوچک در شریان باریک یا مسدود شده قرار گرفته و برای باز کردن آن باد می شود. همچنین ممکن است یک لوله فلزی کوچک به نام استنت در شریان قرار گیرد تا به باز ماندن آن کمک کند.

تحقیقات نشان می دهند که هر دو روش در بازگرداندن جریان خون و جلوگیری از قطع عضو در کوتاه مدت به یک اندازه موثر هستند.

مزیت آنژیوپلاستی نسبت به جراحی بای پس، زمان بهبودی سریع تر آن است.

اگرچه ممکن است این عمل در بلند مدت به اندازه جراحی بای پس موثر نباشد.

 

4- اکسیژن درمانی هایپرباریک

اکسیژن درمانی هایپرباریک یک روش درمانی جایگزین برای بعضی از انواع قانقاریا است.

طی اکسیژن درمانی هایپرباریک، بیمار در یک محفظه مخصوص طراحی شده و پر از هوای تحت فشار نشسته یا دراز می کشد.

همچنین یک هود پلاستیکی که اکسیژن خالص را برای استنشاق فراهم کرده بالای سر بیمار قرار می گیرد.

این روش درمانی منجر به پراکنده شدن اکسیژن فراوان در جریان خون و رسیدن آن به نواحی آسیب دیده (حتی نواحی که از نظر خونرسانی ضعیف هستند.) می شود.

این روش تسریع در بهبودی را به همراه دارد.

برای قانقاریا ناشی از عفونت باکتریایی، اکسیژن می تواند بعضی از باکتری ها (به ویژه باکتری های مسئول قانقاریا گازی) که سموم را گسترش داده و باعث گسترش عفونت می شوند را متوقف کرد.

این روش از آسیب بیشتر به بافت جلوگیری می کند

اثربخشی اکسیژن درمانی هایپرباریک در درمان قانقاریا ناشی از زخم پای دیابتی آلوده اثبات شده است.

این درمان خطر قطع عضو را کاهش می دهد.

با این حال شواهد مربوط به اثربخشی اکسیژن درمانی هایپرباریک در درمان انواع دیگر قانقاریا محدود است.

درنتیجه به تحقیقات بیشتری در خصوص آن نیاز است.

در حال حاضر اکسیژن درمانی هایپرباریک به طور گسترده در دسترس نیست.

 

همچنین بخوانید:

انواع عفونت باکتریایی (کلیک)

 

5- جراحی ترمیمی قانقاریا

جراحی ترمیمی با استفاده از پیوند پوست می تواند برای پوشاندن ناحیه آسیب دیده از قانقاریا استفاده شود.

جراح در حین پیوند پوست، پوست سالم را از قسمت دیگری از بدن (معمولا جایی که با لباس پوشیده می شود) بر می دارد. و در آخر آن را به ناحیه آسیب دیده متصل می کند.

 

پیشگیری از قانقاریا

اقدامات زیادی برای پیشگیری از بروز قانقاریا وجود دارند.

مراقبت از پا

در صورت ابتلا به دیابت یا یک بیماری بلند مدت منجر به تصلب شرایین (سخت و ضخیم شدن رگ ها)، مراقبت بیشتر از پا دارای اهمیت است.

در صورت ابتلا به دیابت باید حداقل سالی یکبار پاهای خود را چک کنید.

با این وجود در صورتی که عوامل خطر اضافی مانند نوروپاتی محیطی (بی حسی دست و پا) یا سابقه زخم پا دارید ممکن است به معاینات مکرر نیاز داشته باشید.

رعایت توصیه های زیر می توانند از بروز زخم پای دیابتی پیشگیری کنند:

• پاهای خود را روزانه از نظر مشکلاتی مانند بی حسی، تغییر رنگ، ترک های پوستی، درد یا تورم بررسی کنید. در صورت وجود مشکل، فورا به پزشک عمومی خود مراجعه کنید.
• از پیاده روی با پای برهنه و پوشیدن کفش بدون جوراب خودداری کنید.
• از مصرف داروهای شیمیایی برای میخچه پا و پینه یا ناخن هایی که به داخل رشد کرده اند خودداری کنید. در عوض با یک متخصص پاپزشکی (Podiatrist) تماس بگیرید.
• پاها را روزانه با آب گرم بشویید. پس از آن اطمینان حاصل کنید که پاها به خصوص بین انگشتان به صورت کامل خشک شوند.
• کفش مناسب بپوشید که پا را فشرده نکند. کفش های نامناسب می توانند باعث ایجاد میخچه، پینه، زخم و مشکلات ناخن شوند.

در صورت سابقه زخم پا، پوشیدن کفش های طبی با طراحی خاص می تواند به جلوگیری از ایجاد زخم بیشتر کمک کنند.

متخصص پاپزشکی می تواند کفش های مخصوص قابل اندازه گیری را در اختیار شما بگذارد. همچنین می تواند شما را به یک فروشنده ارجاع دهد.

 

سیگار کشیدن

سیگار کشیدن باعث انسداد عروق می شود. در نتیجه این امر خونرسانی به دست ها و پاها از بین می رود.

در نتیجه یکی از روش های موثر در پیشگیری از بروز قانقاریا، ترک سیگار است.

این بیماری با عنوان بیماری شریان محیطی (PAD) شناخته می شود.

در صورتی که تصمیم به ترک سیگار دارید می توانید با پزشک یا یک مشاور مشورت کنید.

در صورتی که متعهد به ترک سیگار هستید اما تمایلی به استفاده از مشاوره ندارید می توانید از پزشک عمومی کمک بخواهید.

از وی بخواهید که برای کمک به علائم ترک برای شما درمان پزشکی تجویز کند.

 

رژیم غذایی

پیروی از یک رژیم غذایی ناسالم شامل چربی باعث بدتر شدن تصلب شرایین شده و احتمال ابتلا به قانقاریا را افزایش می دهد.

ادامه دادن به مصرف غذاهای چرب باعث تجمع پلاک های چربی در عروق می شود. دلیل این امر وجود کلسترول در غذاهای چرب است.

دو نوع چربی وجود دارد: اشباع شده و اشباع نشده.

از مصرف غذاهایی که حاوی چربی های اشباع شده هستند خودداری کنید زیرا می توانند باعث افزایش سطح کلسترول بد در خون شوند.

غذاهای سرشار از چربی اشباع شده عبارتند از:

• پای گوشت
• سوسیس و گوشت های چرب
• کره
• روغن حیوانی
• چربی خوک
• خامه
• پنیرهای سفت
• کیک و بیسکوییت
• غذاهای حاوی روغن نارگیل یا پالم

 

همچنین بخوانید:

تغذیه چیست و چرا اهمیت دارد؟ (کلیک)

 

الکل

یکی دیگر از راه های پیشگیری از بروز قانقاریا محدود کردن الکل مصرفی است. مصرف مقادیر بیش از حد الکل باعث افزایش فشار خون و همچنین افزایش سطح کلسترول خون می شود.

به خانم ها و آقایان توصیه می شود که بیش از 14 واحد الکل در هفته مصرف نکنند.

14 واحد معادل 6 پیمانه (حدود نیم لیتری) آبجو با قدرت متوسط یا 10 لیوان کوچک شراب با قدرت کم است.

 

ورزش

یک رژیم غذایی سالم، متعادل و ورزش منظم، فشار خون و کلسترول را در سطح سالم نگه داشته و از آسیب دیدن رگ های خونی پیشگیری می کند.

در صورتی که پزشک چیز دیگری را تجویز نکرده، باید حداقل 150 دقیقه (2.5 ساعت) ورزش با شدت متوسط به صورت هفتگی را دنبال کنید.

فعالیت بدنی با شدت متوسط هر فعالیتی است که تپش قلب و تعداد تنفس را افزایش می دهد.

در این وضعیت ممکن است عرق کرده اما همچنان می توانید مکالمه عادی داشته باشید. نمونه هایی از فعالیت بدنی با شدت متوسط عبارتند از:

• پیاده روی سریع
• دوچرخه سواری در زمین مسطح یا شیب کم
• شنا کردن
• تنیس

شما باید فعالیت بدنی مورد علاقه خود را انتخاب کنید زیرا در این صورت احتمال ادامه دادن آن بیشتر می شود.

در صورتی که در گذشته زیاد ورزش نکرده اید، رسیدن سریع به اهداف ورزشی غیر واقعی خواهد بود.

هدف این است که به تدریج شروع کرده و تمرینات خود را به مرور انجام داده تا مجموع آن به میزان مورد نظر برسد.

 

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.