تشخیص ADHD و گروه درمانی بیش فعالی

تشخیص اختلال کم توجهی بیش فعالی یا ADHD توسط گروه درمانی بیش فعالی شامل تیمی از متخصصان است، درمان مناسب سبب بهبود علائم خواهد شود.

 

اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) یک بیماری رشد عصبی است که بر رفتار افراد تاثیر گذاشته و باعث بیش فعالی و رفتار تکانشی می شود. در این وضعیت افراد دجار عدم تمرکز شده و کمتر به کارهای روزمره خود توجه می کنند.

تشخیص بیماری اختلال کم توجهی بیش فعالی معمولا در دوران کودکی بوده و در برخی مواقع تا بزرگسالی ادامه خواهد یافت.

برخی متخصصان از جمله روانپزشکان و متخصصان اطفال می توانند ADHD را به طور رسمی تشخیص دهند.

بعضی از متخصصان نیز علاوه بر تشخیص ADHD داروهایی برای کمک به درمان آن تجویز می کنند.

درمان مناسب اختلال کم توجهی بیش فعالی سبب بهبود علائم و پیشگیری از هرگونه اختلال در موفقیت تحصیلی و شغلی فرد خواهد شد.

در این مقاله به بررسی افراد تشخیص دهنده ADHD، محل یافتن آنها و معیارهای تشخیصی این بیماری می پردازیم.

 

همچنین بخوانید:

اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان (کلیک)

 

چه افرادی صلاحیت تشخیص ADHD را دارند؟

یک پزشک یا متخصص تائید شده از جمله روان شناس یا روانپزشک با تجربه تشخیص ADHD قادر به ارزیابی و تشخیص آن خواهند بود.

با این وجود گاهی اوقات این روند شامل ارزیابی های متعدد و بهره گیری از گروه درمانی بیش فعالی شامل یک تیم حرفه ای از متخصصان بین رشته ای خواهد بود.

در ادامه به معرفی گروه درمانی بیش فعالی و بعضی از متخصصانی که توانایی تشخیص ADHD را دارند می پردازیم:

• متخصص اطفال
• روانپزشک
• پزشک خانواده
• پزشک پرستار
• روانشناس
• روان درمانگر

یک متخصص برای تشخیص ADHD موارد زیر را در نظر می گیرد:

• چک لیست علائم
• مقیاس های رتبه بندی رفتار
• شرح عملکرد گذشته و فعلی بیمار
• دریافت اطلاعات از افرادی که بیمار را به خوبی می شناسند
• آزمایشات توانایی شناختی

متخصصان سعی می کنند تا سایر بیماری های احتمالی را رد کرده یا احتمال وجود بیماری مشترک را بررسی می کنند.

آنها آگاه هستند که ممکن است افراد در زمان معاینه هیچ علائمی بروز ندهند و یک جلسه مختصر یا گفتگو برای تشخیص دقیق کافی نیست.

 

همچنین بخوانید:

روانشناس کیست و چه کاری انجام می دهد؟ (کلیک)

 

چگونه می توان یک متخصص برای تشخیص ADHD یافت؟

معمولا روند تشخیص ADHD با پزشک شروع خواهد شد.

در صورتی که پزشک قادر به تشخیص رسمی بیماری نباشد در مورد هر گونه نگرانی و مشکل با بیمار صحبت کرده و در صورت نیاز او را به یک متخصص ارجاع می دهد.

همچنین متخصصین اطفال و پزشک خانواده نیز قادر به تشخیص این بیماری هستند اما می توانند فرد را برای ارزیابی بیشتر به روانپزشک ارجاع دهند. در واقع گروه درمانی بیش فعالی می توانند متشکل از متخصصین و روانشناسان باشد.

 

نحوه تشخیص نیاز افراد به ارزیابی

با بررسی پزشک، افرادی که دچار علائم خاصی هستند به ارزیابی ADHD نیاز دارند.

متخصصان بهداشت و درمان بیش فعالی را به یکی از سه روش بی توجهی، بیش فعالی تکانشی یا ترکیبی تشخیص خواهند داد.

 

بی توجهی (Inattentive)

در این وضعیت، برخی علائم تشخیص ADHD عبارتند از:

• فرد در تمرکز مشکل دارد
• از نظر سازماندهی امور و برنامه ها مشکل دارد
• برای پیروی از دستورالعمل ها و انجام یک کار در کشمکش و تقلا است
• به نظر می رسد که به طرف مقابل گوش نمی دهد.
• اشیاء و لوازم را گم می کند.

 

بیش فعالی تکانشی (Hyperactive-impulsive)

برخی علائم تشخیص ADHD در این وضعیت عبارتند از:

• دست و پای فرد بی قرار و نا آرام است و روی صندلی که نشسته پیچ و تاب می خورد.
• نمی تواند روی صندلی بماند.
• با انجام کار و فهالیت ها در آرامش و سکوت مشکل دارد.
• دچار پرحرفی است/ زیاد حرف می زند.
• منتظر ماندن یا رعایت کردن نوبت برای او سخت و چالش برانگیز است.

 

ترکیبی (Combined)

افراد در این وضعیت ترکیبی از علائم بی توجهی و بیش فعالی تکانشی را نشان می دهند.

 

رویکرد مراجعه به پزشک در مورد ADHD

ابتلا به ADHD یک شکست در زندگی شخصی نیست و ارتباطی با عدم نظم در خانه ندارد. در واقع افراد به دلیل تعاملات پیچیده بین ژن ها و محیط دچار ADHD خواهند شد.

تشخیص وضعیت ADHD نباید موجب ایجاد احساس شرم یا ترس از درمان توسط فرد شود. زیرا پیگیری روند درمان ADHD در پیشگیری از تاثیر این بیماری بر روی موفقیت تحصیلی و شغلی فرد موثر خواهد بود.

در صورتی که پزشک یا متخصص بیمار خود را در این مورد قضاوت کند نشان دهنده عدم درک وضعیت و ناتوانی او در تشخیص ADHD و درمان درست آن است.

بنابراین در هنگام مراجعه به متخصص برای تشخیص و درمان ADHD در مورد همه نگرانی های خود و دلایل ایجاد این نگرانی ها با وی صحبت کنید.

اگر  پزشک تمایل به ارزیابی وضعیت نداشته باشد می توانه به متخصص دیگری مراجعه نمود.

دریافت درمان مناسب برای ADHD لازم است.

برای نمونه، طبق توصیه آکادمی اطفال آمریکا، کودکان زیر 6 سال پیش از مصرف دارو باید در کلاس های حمایتی و پشتیبان شرکت کرده و به والدین نیز آموزش داده شود.

درمان ADHD در بزرگسالان و کودکان مشابه است.

این درمان شامل ترکیبی از داروها، تراپی (روان درمانی)، دریافت پشتیبانی در محل زندگی، کار و تحصیل و انواع حمایت های روانی اجتماعی مانند آموزش والدین، آموزش خانواده و آموزش مدیریت زمان خواهد بود.

 

چه کسی قادر به تجویز دارو هستند؟

فقط پزشکانی از جمله روانپزشک یا متخصص اطفال می توانند برای ADHD دارو تجویز کنند.

بنابراین افرادی که در ابتدا به درمانگر (Therapist) مراجعه می کنند به پزشک ارجاع خواهند شد.

همچنین برخی درمانگرها به طور مستقیم با روانپزشکان همکاری می کنند و بیمار می تواند با مراجعه به آنها داروی خود را دریافت کند.

 

معیارهای تشخیص ADHD

طبق ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، افراد برای دریافت تشخیص ADHD باید واجد شرایط بی توجهی، بیش فعالی یا هر دو باشند.

کودکان زیر 16 سال باید بیش از شش مورد از علائم زیر را داشته و افراد بالای 17 سال باید بیش از پنج مورد را نشان دهند.

علائم باید برای حداقل 6 ماه ادامه یافته و برای سطح رشد فرد نامناسب تلقی شوند.

اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD)، علائم بی توجهی عبارتند از:

• به سادگی حواسشان پرت می شود.
• بطور کلی حواس پرت هستند و نمی توانند یک دستورالعمل کاری یا درسی را دنبال کرده و در بیشتر مواقع وظایف محوله را انجام نمی دهند.
• سازماندهی وظایف و فعالیت ها برایشان دشوار است.
• از انجام وظایف ذهنی چالش برانگیز پرهیز کرده یا تمایلی به انجام آنها ندارند.
• در گوش دادن به افراد حین مکالمه مشکل دارند.
• در توجه به کار و فعالیت ها مشکل دارند.
• به جزئیات و اشتباهات ناشی از بی توجهی، دقت و توجه لازم را ندارند.
• فراموشکار هستند.
• لوازم مصرفی خود برای امرو روزمره (مانند کلید، کیف پول، لوازم مدرسه و ..) را گم می کنند.

 

علائم بیش فعالی تکانشی نیز شامل موارد زیر خواهند بود:

• فرد با یکجا نشستن مشکل دارد.
• بدن فرد حرکت و تکان های مکرر دارد.
• فرد احساس بی قراری داشته و در زمانی که باید آرام باشد نمی تواند.
• با انجام وظایف و فعالیت ها مانند بازی کردن در سکوت و آرامش مشکل دارد.
• بطور وسواسی و زیاد حرف می زند.
• به سوالات بطور نسنجیده پاسخ می دهد.
• وسطه صحبت دیگران می پرد یا صحبتشان را قطع می کند.
• در بیشتر اوقات احساس شلوغی و پر مشغله بودن دارد.
• با رعایت کردن نوبت خود و صبر داشتن مشکل دارد.

 

سایر شرایط احتمالی

انجام ارزیابی کامل برای غربالگری ADHD و سایر بیماری های روانی و علائم جسمی منجر به بی توجهی اهمیت بسیار دارد.

برای نمونه، ممکن است افراد بزرگسال به دلیل مصرف زیاد کافئین دچار بیش فعالی و بی توجهی باشند اما مبتلا به ADHD محسوب نمی شوند.

سایر عوامل و شرایطی که علائمی مشابه ADHD دارند، عبارتند از:

• تروما (ضربه) از جمله اختلال استرس پس از سانحه
• افسردگی
• اختلال اضطراب عمومی
• اختلال وسواس فکری عملی (OCD)
• سوء مصرف مواد
• اوتیسم
• تاخیر در رشد
• محیط های آشفته یا سوء استفاده گر
• ناتوانی های یادگیری

همچنین بعضی از جنبه های ADHD می تواند نشانه هایی از رشد طبیعی یا واکنش به استرس باشد.

برای نمونه، بزرگسالانی که دچار استرس یا مشغله زیاد هستند دارای مشکلاتی در مورد توجه یا ضرب الاجل ها خواهند بود. معمولا کودکان نوپا دچار مشکل بی توجهی بوده و یا خردسالان در مورد سازماندهی تکالیف مدرسه و رعایت ضرب الاجل ها به کمک نیاز خواهند داشت.

 

همچنین بخوانید:

تروما: ترومای روانی چیست (کلیک)

 

خلاصه

 

اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) یک بیماری پیچیده است که تشخیص رسمی آن توسط تیمی از متخصصان (گروه درمانی بیش فعالی) انجام می شود. روند ارزیابی و تشخیص این بیماری شامل مراجعه به پزشک یا روانپزشک است.

ADHD یک شکست در زندگی شخصی و مشکل نظم و انضباط نیست. این وضعیت نشان دهنده عملکرد متفاوت مغز افراد و نیاز آنها به دریافت حمایت است.

لازم است افراد با پزشک معالج خود احساس راحتی کرده و در مورد هرگونه نگرانی و علائم مشکوک به ADHD با پزشک خود صحبت کنند.

پیروی از یک درمان مناسب ADHD به بهبود علائم و عدم اختلال آنها در موقعیت شغلی و تحصیلی منجر خواهد شد.

 

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.