بیماری میوپاتی : انواع – درمان و طول عمر بیماران

میوپاتی نوعی اختلال عضلات با علامت اصلی ضعف عضلانی است؛ انواع – نشانه ها – درمان و طول عمر بیماران مبتلا به این بیماری را بخوانید.

 

 بیماری میوپاتی (Myopathies) نوعی اختلال عضلانی است که باعث مختل شدن و کاهش عملکرد موثر عضلات می شود. میوپاتی در برخی افراد به ارث رسیده اما برخی دیگر آن را در طول زمان کسب می کنند. در واقع این بیماری می تواند در بدو تولد یا پس از آن ایجاد شود.

عضلات اسکلتی از فیبرهایی تشکیل می شوند که خود ساخته شده از پروتئین هستند.

با منقض شدن عضله این فیبرها روی هم می لغزند و طول عضله کوتاه می شود. این امر برای حرکت اندام ها ضروری است. میوپاتی این حرکت را تحت تاثیر قرار می دهد.

در ادامه انواع بیماری میوپاتی و نشانه های آن، برنامه های درمانی و طول عمر بیماران مبتلا به این اختلال مورد بررسی قرار می گیرد.

 

همچنین بخوانید:

استئوپروز: علائم و تشخیص (کلیک)

 

انواع بیماری میوپاتی

میوپاتی به روش های مختلفی دسته بندی می شود.

 

میوپاتی مادرزادی

برخی افراد با این اختلال متولد می شوند. در واقع وراثت عامل ایجاد این نوع میوپاتیاست و علائم آن اغلب از بدو تولد آغاز می شوند. البته در برخی افراد این علائم تا نوجوانی یا اوایل بزرگسالی ظاهر نمی شوند.

این نوع میوپاتی مشابه دیستروفی عضلانی است. دیستروفی عضلانی گروهی از اختلالات است که باعث تحلیل پیشرونده فیبرهای عضلات می شوند.

عضلات افراد دارای بیماری میوپاتی عملکرد درستی نداشته اما در افراد مبتلا به دیستروفی عضلانی، عضلات تحلیل رفته و به تدریج ضعیف می شوند.

میوپاتی هسته مرکزی متداول ترین نوع میوپاتی مادرزادی است. جهش ژن RYR1 باعث ایجاد این اختلال می شود. این نوع میوپاتی با تاثیر بر نحوه انقباض عضلات باعث ضعیف شدن آنها می شود.

 

همچنین بخوانید:

هر آنچه باید درباره اختلالات ژنتیکی بدانید (کلیک)

 

 

میوپاتی اکتسابی

بیماری یا عدم تعادل در بدن عامل ایجاد این نوع هستند.

 

میوپاتی ارثی

این نوع از والدین به فرزندان منتقل می شود.

 

علل

ناهنجاری های ژنتیکی عامل ایجاد میوپاتی ارثی هستند.

بعضی از آنها به دلیل بی نظمی در میتوکندری سلول ها ایجاد شده و به آنها میوپاتی میتوکندری گفته می شود. این نوع به دلیل جهش های ژنتیکی یا جهش خود به خود ژن در افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به آن را ندارند ایجاد می شود.

نوع دیگر میوپاتی متابولیک است که به دلیل بی نظمی در مسیر متابولیک عضلات ایجاد می شود. میوپاتی متابولیک ژن های کد کننده آنزیم های عامل عملکرد عضلات را تحت تاثیر قرار می دهد.

با این حال میوپاتی های اکتسابی علت ژنتیکی ندارند. برخی از آنها عبارتند از:

• میوپاتی عفونی: این وضعیت زمانی رخ می دهد که عفونت مانع عملکرد منظم عضلات شود.
• میوپاتی خود ایمنی یا التهابی: این وضعیت به دلیل حمله سیستم ایمنی به بدن رخ داده و باعث مختل شدن عملکرد عضلات می شود. این وضعیت با یک بیماری خود ایمنی از جمله لوپوس، روماتیسم مفصلی (آرتریت روماتوئید) یا اسکلرودرمی مرتبط است.
• میوپاتی سمی: این نوع شامل اختلال فعالیت منظم عضلات به دلیل مصرف داروها، مواد غیرقانونی یا مقادیر زیاد الکل است.
• میوپاتی غدد درون ریز: این نوع به دلیل تداخل عدم تعادل هورمونی با فعالیت منظم عضلات رخ می دهد.

عدم تعادل الکترولیت نیز باعث ایجاد اختلال در انقباض و حالت استراحت عضلات می شود.

 

همچنین بخوانید:

علائم انواع بیماری های خود ایمنی (کلیک)

 

علائم و نشانه های بیماری میوپاتی

نشانه اصلی انواع بیماری میوپاتی ضعف عضلات است. این وضعیت بیشتر دست و پا در بازو ها و قسمت بالای پاها را درگیر می کند.

این نوع اختلال با درگیر کردن عضلات تنفسی باعث ایجاد مشکل تنفسی می شود. همچنین میوپاتی مانع از پشتیبانی مناسب عضلات از استخوان ها و منجر به تغییر شکل استخوان می شود.

میوپاتی میتوکندری به طور خاص عضلات صورت و گردن را درگیر کرده و باعث ضعیف کردن آنها می شود. این نوع منجر به ایجاد اختلال در گفتار، مشکل بلع و افتادگی پلک می شود.

به علاوه، برخی از انواع بیماری میوپاتی مادرزادی باعث ایجاد تاخیر در رشد مهارت های حرکتی کودکان می شوند. این انواع میوپاتی کل بدن یا فقط بازوها و پاها را درگیر می کنند.

سایر علائم میوپاتی عبارتند از:

• عدم تحمل ورزش
• درد عضلانی
• گرفتگی یا اسپاسم عضلات
• بثورات پوستی
• سفتی عضلات
• انرژی پایین و خستگی

برخی افراد نیز با گذشت زمان تحلیل عضلات یا از دست رفتن توده عضلانی را تجربه می کنند.

 

همچنین بخوانید:

خشکی و سفتی عضلات (کلیک)

 

تشخیص بیماری میوپاتی

بعضی از علائم میوپاتی در بدو تولد ایجاد شده و اما برخی دیگر به مرور و در مراحل بعدی ظاهر می شوند. در این وضعیت باید سایر علل احتمالی مانند وجود میاستنی گراویس رد شود.

اغلب پزشک افراد دارای تشخیص علائم میوپاتی را به متخصص مغز و اعصاب یا روماتولوژیست ارجاع می دهد.

برای تشخیص باید سابقه پزشکی کامل فرد توسط پزشک بررسی شود. سپس معاینه بدنی شامل تست حساسیت به لمس، قدرت، تعادل، واکنش (رفلکس) و حس عضلات انجام می شود.

برخی پزشکان نیاز به انجام آزمایشات اضافی از جمله آزمایش خون، آزمایش متابولیک، آزمایش تیروئید و سایر آزمایشات غدد درون ریز را احساس می کنند.

در صورت نیاز نیز پزشک می تواند انجام آزمایشات ژنتیکی، بیوپسی (نمونه برداری) عضلات و آزمایشات آنتی بادی های عضلانی خاص را درخواست کند.

آزمایش خون موارد زیر را نشان می دهد:

• فعالیت خود ایمنی
• تعادل الکترولیت
• وجود تحلیل عضلات
• سطح التهاب

همچنین ممکن است پزشک آزمایش الکترومیوگرافی (نوار عصب و عضله) را برای ارزیابی عملکرد عضلات توصیه کند.

آزمایشات تصویربرداری از جمله MRI و سونوگرافی نیز می توانند برای شناسایی محل عضلات آسیب دیده و شدت اختلال کمک کننده باشند.

 

همچنین بخوانید:

بیوپسی چیست؟ (کلیک)

 

گزینه های درمانی بیماری میوپاتی

گزینه های درمانی بیماری میوپاتی وابسته به نوع و شدت آن متفاوت هستند.

برای درمان میوپاتی خود ایمنی باید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی از جمله گلوکوکورتیکوئیدها، مایکوفنولات، ریتوکسیماب یا ایمونوگلوبولین وریدی تجویز شوند.

گلوکوکورتیکوئیدها نوعی هورمون استروئیدی هستند. آنها باعث سرکوب بسیاری از مسیرهای ایمنی عامل ایجاد التهاب در بدن می شوند.

گلوکوکورتیکوئیدها سرعت عمل بالایی داشته اما به دلیل خطر ایجاد عوارض، دوز استروئید به سرعت به حداقل رسیده و داروهای دیگر به برنامه درمانی اضافه می شوند.

استفاده از ژن درمانی برای میوپاتی مادرزادی نیز موفقیت هایی در مطالعات روی سگ ها را به دنبال داشت. در واقع این نتایج راهی جدید به روی آزمایشات بالینی این درمان بر روی انسان ها باز می کند.

با درمان علت برخی از انواع بیماری میوپاتی اکتسابی می توان به کاهش علائم کمک می کند.

برای نمونه، تعادل مجدد سطح الکترولیت در بدن باعث کاهش خستگی و گرفتگی عضلات می شود. در صورتی که علت میوپاتی کم کاری تیروئید باشد، افزایش سطح هورمون تیروئید نیز همین تاثیر را به دنبال دارد.

در خصوص افراد مبتلا به میوپاتی سمی نیز با توقف مصرف داروهای مشکل ساز می توان به معکوس شدن علائم کمک کرد. در برخی موارد به رویکردهای اضافی نیز نیاز است. برای نمونه، بر اساس یک متاآنالیز در سال 2018، زمانی که میوپاتی به دلیل قرارگیری در معرض یک نوع دارو به نام استاتین رخ داده باشد، مصرف کوآنزیم Q10 به کاهش علائم کمک می کند.

توجه داشته باشید که انواع میوپاتی اکتسابی و ارثی به درمان حمایتی نیاز دارند. برای نمونه، فیزیوتراپی و مهاربندی محدود در کاهش علائم و افزایش عملکرد عضلاتموثر هستند.

درمان های مکمل زیر نیز برای افراد مبتلا به میوپاتی کمک کننده هستند:

• ماساژ درمانی
• طب فشاری ملایم
• یوگا

البته در هنگام وجود التهاب نباید فشار بیش از حد به عضلات وارد کرد اما حرکات کششی و سایر تمرینات برای حفظ دامنه حرکتی نقشی کلیدی ایفا می کنند.

مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) بدون نسخه نیز مانند ایبوپروفن در تسکین دردهای مربوط به این بیماری موثر هستند.

البته برای پیشگیری از ایجاد تداخلات دارویی و عوارض جانبی باید پیش از مصرف آنها با پزشک مشورت کرد.

 

همچنین بخوانید:

قرص ایبوپروفن (کلیک)

 

طول عمر بیماران میوپاتی

طول عمر بیماران میوپاتی به نوع و شدت بیماری آنها وابسته است.

برخی از بیماران میوپاتی علائم کم و طول عمر معمولی دارند اما علائم در بعضی دیگر به تدریج بدتر شده و زندگی روزمره آنها به طور قابل توجهی محدود می شود.

میوپاتی می تواند با گذشت زمان ناتوان کننده یا حتی کشنده شود. بنابراین باید با پزشک جهت تدوین و تطبیق برنامه درمانی همکاری کرد.

 

جمع بندی

انواع بیماری میوپاتی گروهی از اختلالات عضلات بوده و نشانه اصلی آن ها ضعف عضلانی است.

برخی این اختلالات را به ارث برده یا به صورت اکتسابی به مرور زمان ایجاد می شوند. در صورت اکتسابی بودن میوپاتی، عامل ایجاد آن مصرف داروها، التهاب یا عدم تعادل الکترولیت است.

بهترین روش درمان و چشم انداز افراد مبتلا به میوپاتی وابسته به نوع و شدت بیماری متفاوت است.

 

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.