برنامه درمانی بیماری بهجت شامل ترکیبی از دارو های مختلف مانند کورتیکواستروئیدها و درمان بیولوژیکی است؛ داروهای موثر در درمان این بیماری را بخوانید.

بیماری بهجت یا سندروم بهجت (Behçet’s disease) یک بیماری نادر و کمتر شناخته شده است که منجر به بروز علائمی مانند زخم های دستگاه تناسلی و دهان، سر درد و لکه هایی شبیه به آکنه می شود.

این مقاله به بررسی دارو های موثر در درمان بیماری بهجت مانند کورتیکواستروئیدها، سرکوب کننده های سیستم ایمنی و درمان های بیولوژیکی می پردازد.

همچنین بخوانید:

بیماری بهجت چیست؟ علت و تشخیص (کلیک)

درمان بیماری بهجت

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری بهجت وجود ندارد اما چندین روش درمانی به تسکین علائم و کاهش خطر بروز عوارض جدی کمک می کنند.

معمولا پس از تایید تشخیص بیماری بهجت، به چندین متخصص مختلف که تجربه درمان این بیماری را دارند ارجاع می شوید. آنها با تهیه یک برنامه درمانی خاص به شما کمک می کنند.

متخصصانی که در مراقبت از شما همکاری می کنند عبارتند از:

متخصص پوست – پزشکی که در درمان بیماری های پوستی تخصص دارد.
متخصص دهان – پزشک یا دندانپزشکی که در بیماری های تاثیر گذار بر دهان تخصص دارد.
متخصص روماتیسم یا روماتولوژیست – پزشکی که در درمان بیماری ها و مشکلات مفصلی تاثیرگذار روی کل بدن تخصص دارد.
چشم پزشک – پزشکی که در بیماری های چشم تخصص دارد.
متخصص مغز و اعصاب – پزشکی که در بیماری های تاثیر گذار بر سیستم مغز و اعصاب تخصص دارد.

ممکن است برای کمک به تشخیص و تهیه یک برنامه درمانی در هنگام مراجعه به بیمارستان نیاز به ویزیت بیش از 1 متخصص داشته باشید.

برنامه درمانی بیماری بهجت معمولا شامل ترکیبی از داروهای مختلف موثر است.

ممکن است وابسته به نوع و شدت علائم، فقط در صورت عود کردن بیماری، به مصرف دارو برای بیماری بهجت نیاز داشته باشید.

همچنین ممکن است به مصرف داروها به مدت طولانی نیاز داشته باشید تا از بروز عوارض جدی مانند از دست دادن بینایی پیشگیری کنید.

همچنین بخوانید:

علائم بیماری بهجت (کلیک)

داروهای موثر در درمان بیماری بهجت

چندین دارو می توانند برای درمان علائم بیماری بهجت استفاده شوند اما به طور کلی انواع اصلی داروهای موثر مورد استفاده عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها
سرکوب کننده سیستم ایمنی
درمان های بیولوژیکی

کورتیکواستروئید

کورتیکواستروئیدها از جمله داروهای موثر در درمان بیماری بهجت هستند.

کورتیکواستروئیدها، داروهای ضد التهابی قدرتمند و موثری در کاهش التهاب مرتبط با بیماری بهجت هستند.

وابسته به علائم خاص در زمان درمان بیماری بهجت، کورتیکواستروئیدها به شکل های زیر در دسترس هستند:

کورتیکواستروئیدهای موضعی – به عنوان قطره چشمی، کرم یا ژل به طور مستقیم در ناحیه آسیب دیده استفاده می شوند.
کورتیکواستروئیدهای خوراکی – این موارد باعث کاهش التهاب در بدن شده و به صورت قرص یا کپسول استفاده می شوند.

همچنین بخوانید:

کورتیکواستروئیدهای موضعی (کلیک)

گاهی اوقات ممکن است از آمپول کورتیکواستروئید استفاده شود.

عوارض جانبی به نوع کورتیکواستروئید مصرفی بستگی دارد.

عوارض جانبی مرتبط با کورتیکواستروئیدهای موضعی غیر معمول بوده اما استفاده بلند مدت از آنها منجر به مشکلاتی مانند نازک شدن پوست می شود.

استفاده بلند مدت از داروهای کورتیکواستروئید با بعضی از عوارض جانبی جدی تر همراه است که عبارتند از:

افزایش اشتها که منجر به کاهش وزن شود.
نوسانات خلقی
افزایش فشار در چشم (آب سیاه)
فشار خون بالا
استخوان های ضعیف و شکننده (پوکی استخوان)
آب مروارید
دیابت

در صورت نیاز به مصرف بلند مدت کورتیکواستروئیدهای خوراکی ممکن است مصرف داروهای اضافی برای درمان عوارض جانبی ناشی از آنها توصیه شود.

سرکوب کننده های سیستم ایمنی

سرکوب کننده های سیستم ایمنی نوعی دارو هستند که فعالیت سیستم ایمنی بدن را کاهش داده و در نتیجه روند التهابی که علت بیشتر علائم بیماری بهجت می شود را متوقف می کند.

نمونه هایی از دارو های سرکوب کننده سیستم ایمنی که برای درمان بیماری بهجت استفاده می شوند شامل آزاتیوپرین (Azathioprine)، سیکلوسپورین (Cyclosporin)، متوترکسات (Methotrexate)، مایکوفنولات موفتیل (Mycophenolate mofetil) و تالیدومید (Thalidomide) است.

این داروها معمولا به صورت قرص، کپسول و آمپول در دسترس هستند.

مصرف کلشی سین (Colchicine)، دارویی ضد التهاب که اغلب از آن برای نقرس استفاده می شود نیز می تواند مفید باشد.

در حالی که سرکوب کننده های سیستم ایمنی می توانند در درمان طیف وسیعی از علائم بیماری بهجت مفید باشند اما عوارض جانبی قابل توجهی نیز ایجاد می کنند.

به همین دلیل باید در مورد عوارض جانبی احتمالی و نظارت دقیق از طریق آزمایش خون مشاوره دقیقی دریافت کنید.

این امر اغلب توسط یک پرستار متخصص انجام می شود.

عوارض جانبی عمومی این داروها شامل موارد زیر هستند:

تاثیر بر سلول های خونی و عملکرد کبد (ممکن است به کنترل منظم از طریق آزمایش خون نیاز باشد.)
افزایش خطر ابتلا به عفونت – باید هرچه زودتر بروز عفونت را به پزشک عمومی یا تیم مراقبت های پزشکی اطلاع دهید.
حالت تهوع و استفراغ
اسهال
ریزش مو که معمولا موقتی است.
سوزن سوزن شدن
گرفتگی و ضعف عضلات

همچنین بعضی از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی می توانند نقایص مادرزادی ایجاد کنند. درنتیجه در صورت بارداری یا تلاش برای باردار شدن نباید از آنها استفاده کرد.

در صورت استفاده از این داروها باید مطمئن شوید که با پزشک متخصص یا پزشک عمومی در مورد اثرات احتمالی آنها در دوران بارداری صحبت کرده اید.

درمان های بیولوژیکی

درمان های بیولوژیکی نوع جدیدتری از داروهای موثر در درمان بیماری بهجت و سایر بیماری ها هستند که فرآیندهای بیولوژیکی که در روند التهاب نقش دارند را بیشتر هدف قرار می دهند.

به عنوان نمونه، یک گروه از داروها به نام بازدارنده های فاکتور نکروز توموری آلفا به هدف قرار دادن آنتی بادی هایی که احتمالا باعث بسیاری از التهابات مرتبط با بیماری بهجت می شوند، عمل می کنند.

درمان های بیولوژیکی که برای درمان بیماری بهجت استفاده می شوند شامل اینفلیکسیماب (Infliximab) و اینترفرون آلفا (Interferon alpha) هستند.

ممکن است این موارد داخل وریدی یا زیر جلدی در فواصل زمانی مختلف تزریق شوند.

با اینکه استفاده از آنها اغلب برای درمان بیماری هایی مانند بیماری بهجت مفید و موثر است، اما درمان های بیولوژیکی بسیار گران هستند.

همچنین درمان های بیولوژیکی باعث ایجاد عوارض جانبی زیر می شوند:

افزایش خطر عفونت
سر درد
سرگیجه
حالت تهوع
درد عضلات و مفاصل
ضربان های ناگهانی و قابل توجه (تپش قلب)
افزایش ضربان قلب (تاکی کاردی)

همانند داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، در صورت بروز عفونت باید هرچه سریع تر پزشک عمومی یا تیم مراقبت های پزشکی خود را مطلع کنید.

درمان علائم خاص

داروهای خاصی که برای درمان بیماری بهجت استفاده می شوند وابسته به علائم تحت درمان متفاوت هستند.

زخم و ضایعات پوستی

کورتیکواستروئیدهای موضعی – مانند کرم، قرص های مکیدنی، دهان شویه و اسپری – معمولا اولین درمان توصیه شده برای زخم های دهان و دستگاه تناسلی بیماری بهجت هستند.

بعضی افراد دریافتند که استفاده از دستگاه استنشاقی کورتیکواستروئید نیز موثر است.

این داروهای استنشاقی معمولا برای درمان آسم استفاده می شوند و به طور معمول برای اسپری دارو به داخل ریه کاربرد دارند.

با این حال به جای استنشاق استروئیدها، می توانید از آنها برای پاشیدن مستقیم دارو روی زخم استفاده کنید.

در صورت بروز تورم ملایم و قرمز روی پا (اریتم ندوزوم یا اریتم گرهی) ممکن است برای کاهش التهاب پوست به مصرف قرص های کلشی سین (Colchicine) نیاز داشته باشید.

در مورد زخم ها و ضایعات شدید بیماری بهجت که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند، استفاده از سرکوب کننده های ایمنی یا درمان های بیولوژیکی توصیه می شود.

التهاب چشم

به دلیل خطر احتمالی کاهش بینایی در موارد جدی، هرگونه التهاب ناشی از بیماری بهجت باید به دقت توسط چشم پزشک بررسی شود.

درمان مشکلات چشمی اغلب شامل مصرف قرص های آزاتیوپرین (Azathioprine) و کورتیکواستروئیدها است.

اگرچه ممکن است مصرف قطره چشمی کورتیکواستروئید نیز مفید باشد.

در موارد شدیدی که این درمان ها کمکی نکنند، ممکن است درمان با مایکوفنولات موفتیل (Mycophenolate mofetil)، سیکلوسپورین (Cyclosporin) یا درمان های بیولوژیکی توصیه شود.

درد مفصل

برای افرادی که دچار درد مفصل ناشی از بیماری بهجت هستند، مصرف مسکن های معمولی مانند پاراستامول و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) به تسکین درد کمک می کند.

همچنین مصرف روزانه قرص های کلشی سین می توانند به کاهش التهاب در مفاصل کمک کنند.

در موارد شدیدتر که این درمان ها موثر نباشند، درمان با آزاتیوپرین یا داروهای بیولوژیکی توصیه می شود.

علائم دستگاه گوارش

ممکن است مصرف داروهای مختلف برای کمک به کاهش التهاب معده و روده ناشی از بیماری بهجت کمک کند.

داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها، سرکوب کننده های سیستم ایمنی و درمان های بیولوژیکی.

گاهی اوقات التهاب روده منجر به آسیب و خونریزی آن می شود.

درمان های پزشکی در این مورد معمولا موفقیت آمیز بوده اما به ندرت ممکن است برای جلوگیری از خونریزی و برداشتن قسمت آسیب دیده روده به جراحی فوری نیاز باشد.

سر درد

سر درد ناشی از بیماری بهجت معمولا مانند میگرن درمان می شود. این یعنی 2 نوع دارو برای آن استفاده می شود:

داروهایی برای جلوگیری از علائم سر درد مانند مسدودکننده های بتا یا بتا بلاکرها
داروهایی برای کمک به تسکین درد مانند NSAIDs و نوعی دارو به نام تریپتان ها (Triptans)

لخته شدن خون

به طور دقیق مشخص نیست که لخته های خون ناشی از بیماری بهجت به همان روش درمان لخته های خون ناشی از سایر بیماری ها پاسخ می دهند یا باید برای درمان التهاب زمینه ای اقدام کرد.

به طور معمول لخته های خون با مصرف نوعی دارو به نام ضد انعقاد درمان می شود.

این داروها به رقیق شدن خون کمک کرده و خطر انسداد جریان خون ناشی از لخته شدن را کاهش می دهند.

با این حال استفاده از داروهای ضد انعقاد خون برای بیماری بهجت چالش برانگیز است زیرا این لخته های خونی کمی متفاوت هستند.

آنها تمایل دارند که به طرف دیواره رگ های خونی بچسبند و از آن جدا نمی شوند تا در خون جریان پیدا کنند.

استفاده از داروهای ضد انعقاد خون در هنگام بیماری بهجت خطر پارگی آنوریسم و ایجاد خونریزی داخلی جدی را افزایش می دهد.

لخته های خون اغلب با ترکیبی از قرص های کورتیکواستروئید یا سرکوب کننده سیستم ایمنی درمان می شوند تا التهاب رگ های خونی کاهش یابد.

فقط در صورت غربالگری برای اطمینان از عدم وجود آنوریسم از داروهای ضد انعقاد خون استفاده کنید.

آنوریسم

آنوریسم های ناشی از بیماری بهجت به طور معمول با ترکیبی از کورتیکواستروئیدها و سرکوب کننده سیستم ایمنی یا تزریق سیکلوفسفامید (Cyclophosphamide) برای کاهش التهاب رگ های خونی آسیب دیده و جلوگیری از بدتر شدن وضعیت، درمان می شوند.

همچنین ممکن است جراحی یا روش های درمانی دیگری در نظر گرفته شوند.

ممکن است آنوریسم با استفاده از لوله های کوچکی به نام استنت، ترمیم یا بای پس شده یا مسدود شوند.

این روش اغلب با درمان پزشکی برای کاهش یا جلوگیری از خطر عود همراه است.

التهاب سیستم عصبی مرکزی

علائم نسبتا جزئی التهاب سیستم عصبی مرکزی مانند دوبینی معمولا خود به خود و بدون نیاز به درمان بهبود می یابند.

با این حال علائم جدی تر مانند فلج و تغییرات رفتاری معمولا به درمان با دارو نیاز دارند.

این روش اغلب به صورت تزریق استروئید یا سرکوب کننده سیستم ایمنی یا درمان های بیولوژیکی خواهد بود.

همچنین بخوانید:

تزریق استروئید، موارد مصرف و عوارض (کلیک)

بارداری و باروری

معمولا ابتلا به بیماری بهجت تاثیری روی باروری ندارد اما مهم است که برای باردار شدن در این وضعیت برنامه ریزی شود.

دلیل این امر داروهای مصرفی برای درمان این بیماری است. به عنوان نمونه مصرف تالیدومید (Thalidomide) می تواند منجر به نقایص مادرزادی شود.

تا زمان تصمیم برای باردار شدن بهتر است که حداقل از یک روش قابل اطمینان جلوگیری از بارداری استفاده کنید.

باید در مورد برنامه های خود برای بچه دار شدن با تیم مراقبت خود صحبت کنید. آنها می توانند تا حدی برنامه درمانی شما را برای ایمن نگه داشتن بارداری تنظیم کنند.

شواهد اندکی وجود دارد که نشان دهند ابتلا به بیماری بهجت خطر ابتلا به عوارض مربوط به بارداری را افزایش می دهد. اگرچه احتمال به دنیا آمدن کودک با بیماری موقتی به نام بیماری بهجت نوزاد بسیار اندک است.

ممکن است باروری در مردان با ابتلا به بیماری بهجت تحت تاثیر قرار گیرد.

این امر می تواند نتیجه خود بیماری یا عوارض جانبی بعضی از داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی باشد.

ممکن است مصرف کلشی سین به طور موقت تعداد اسپرم ها را کاهش دهد اما این مورد اغلب با قطع درمان بهبود می یابد.

در مواردی که باروری تحت تاثیر قرار گیرد، ممکن است برای موفقیت در باردار شدن به تحقیقات بیشتر و در بعضی موارد درمان هایی مانند لقاح مصنوعی (IVF) نیاز باشد.

بیماری بهجت نوزادان

ممکن است نوزادان با نوعی بیماری بهجت که باعث ایجاد زخم در دهان و دستگاه تناسلی شود، به دنیا بیایند.

این نوع بیماری که به بیماری بهجت نوزادان معروف است بسیار نادر بوده و هر چند سال فقط 1 یا 2 مورد از آن گزارش می شوند.

می توان از کورتیکواستروئیدها برای تسکین علائم بیماری بهجت نوزادان استفاده کرد. این وضعیت معمولا طی 6 تا 8 هفته پس از زایمان برطرف می شود.

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.