تفاوت آسپرگر و اوتیسم | تشخیص سندروم آسپرگر (AS) | زندگی با اختلالات طیف اوتیسم (ASD)

سندروم آسپرگر (AS) و اختلالات طیف اوتیسم (ASD) بر تعاملات اجتماعی و روابط فرد تاثیر می گذارند؛ تفاوت AS و ASD و معیارهای تشخیص AS را بخوانید.

سندروم آسپرگر (Asperger’s syndrome) و اختلالات طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder) هر دو وضعیتی مربوط به رشد هستند. اختلالات طیف اوتیسم (ASD) و سندروم آسپرگر (AS) از نظر تاریخی تفاوت هایی با یکدیگر داشته اما در سال 2013 یکی شدند.

این دو وضعیت بر رفتار، تعاملات اجتماعی و روابط افراد تاثیر می گذارند. در حال حاضر ابتلا به AS تحت تشخیص گسترده تر ASD قرار گرفته است.

انجمن روانپزشکی آمریکا یک دفترچه راهنما برای کمک به تشخیص بیماری های سلامت روان به پزشکان ارائه داده اند.

بر اساس آخرین ویرایش راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، سندروم آسپرگر در تشخیص اختلالات طیف اوتیسم گنجانده شده است.

پیش از این تغییر برای تشخیص AS از معیارهای خاصی استفاده می شده است.

این مقاله تفاوت بین اختلالات طیف اوتیسم و سندروم آسپرگر را بررسی کرده و روش های تشخیص ASD توسط پزشکان را ارائه می دهد.

همچنین بخوانید:

اوتیسم چیست؟ علائم و درمان (کلیک)

درباره اختلالات طیف اوتیسم (ASD)

به گروهی از مشکلات رشد عصبی که باعث ایجاد چالش در تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار افراد می شود، ASD گفته می شود.

شدت و خصوصیات ASD در افراد مختلف متفاوت است. در واقع ASD دارای طیف گسترده ای بوده و تجربه یک فرد با دیگران متفاوت است.

بعضی از خصوصیات ASD شامل موارد زیر هستند:

علاقه شدید به موضوعات خاص
تجربه تاخیرهای فکری
مشکل در مکالمات روزمره
مشکل در واکنش یا درک نشانه های اجتماعی
ابراز احساسات و علایق کمتر نسبت به هم سن و سال ها
حساسیت نسبت به بعضی از محرک ها از جمله صداهای بلند و نورهای شدید
تحت فشار یا عصبانی شدن با قرارگیری در شرایط جدید
مشکل در درک حالات یا احساسات دیگران
تاخیر در مهارت گفتاری یا زبانی
انجام اقدامات تکراری از جمله دست زدن یا تکان دادن
صحبت کردن به روش های غیرمعمول از جمله آواز خواندن
نیاز قابل توجه به ساختار و نظم قابل پیش بینی
مشکل در ایجاد یا درک روابط

به طور کلی ASD در دوران کودکی قال تشخیص بوده و از هر 68 کودک 1 نفر به ASD مبتلا می شود.

همچنین بخوانید:

درجه بندی اوتیسم (کلیک)

درباره سندروم آسپرگر (AS)

سندروم آسپرگر برای اولین بار در سال 1994 به DSM ورود پیدا کرد. در آن زمان AS یک تشخیص جدا از ASD بود.

بسیاری از افراد دارای این سندروم هیچ مشکلی در مهارت های زبانی و شناختی نداشته اما معمولا در مهارت های اجتماعی و ارتباطی با مشکل مواجه هستند.

با قرار گرفتن AS تحت ASD در سال 2013، انتقاداتی به آن وارد شد. این انتقادات تا حدی به این دلیل بود که مشخصه های افراد مبتلا به AS نسبت به افراد دارای ASD کمتر است.

بر اساس یک بررسی در سال 2021، برخی از افراد با تشخیص قبلی AS دارای معیارهای ASD نیستند.

در واقع در صورتی که افراد دارای تشخیص AS این وضعیت را از دست بدهند از دسترسی به بعضی از خدمات پشتیبانی محروم می شوند. تشخیص AS بخش مهمی از هویت یک فرد است.

معیارهای تشخیصی سندروم آسپرگر

در حال حاضر افرادی که علائم و معیارهای سندروم آسپرگر را دارند، تشخیص اوتیسم را دریافت می کنند. دلیل این امر این است که AS در طبقه بندی گسترده تر ASD جای داده شده است.

پیش از 2013 معیارهای تشخیصی AS در DSM شامل موارد زیر بود:

علاقه شدید و اشتیاق فراوان به موضوعات خاص
اختلال شدید در تعامل اجتماعی
الگوهای رفتاری تکراری

همچنین بر اساس این معیارها فرد دارای AS هوش عصبی و رشد زبانی دارد. این امر به این معنا است که این افراد دارای AS شبیه به افراد بدون مشکل رشد به نظر می رسند.

تفاوت بین سندروم آسپرگر و اوتیسم

AS و ASD شرایط متفاوتی به حساب می آیند. در واقع ASD به گروهی از شرایط اطلاق می شود که AS یکی از این شرایط است.

بنابراین افرادی که قبل تر تشخیص AS را دریافت کرده اند، اکنون تشخیص گسترده تر ASD را دریافت می کنند.

به عقیده بسیاری از افراد مبتلا به AS، این شرایط بخشی از هویت آنها است. بنابراین با فرض اینکه ASD یک ناتوانی قابل توجه است، افراد مبتلا به AS از دریافت برچسب ASD اجتناب می کنند.

بر اساس معیارهای تشخیصی موجود، افراد مبتلا به AS رشد عصبی زبانی و هوشی دارند اما ممکن است یک فرد اوتیسم هوش عصبی داشته یا تاخیرهای ذهنی خفیف یا قابل توجهی را تجربه کند.

در واقع وابسته به شرایط، فرد مبتلا به AS نیازمند حمایت کمتری نسبت به یک فرد اوتیسم است.

همچنین بخوانید:

اوتیسم با عملکرد بالا چیست؟ (کلیک)

زندگی با ASD

با توجه به اینکه AS زیرمجموعه ASD است، افراد دارای تشخیص AS به خدمات افراد دارای اوتیسم دسترسی پیدا می کنند.

درخصوص عدم نیاز به درمان AS و ASD اتفاق نظر وجود دارد. در واقع رفتار یک فرد مبتلا به اوتیسم با آنچه که جامعه انتظار دارد متفاوت است.

با این حال برخی افراد با بعضی از جنبه های AS یا ASD به مشکل بر می خوردند. بنابراین افرادی احساس نیاز به پشتیبانی دارند، می توانند از گزینه های زیر بهره مند شوند:

رویکردهای رفتاری و ارتباطی

بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، کودکان اوتیسم می توانند از رویکردهای زیر بهره مند شوند:

سازماندهی
جهت
مشارکت خانواده
ساختار

بعضی از رویکردهای مفید برای افراد اوتیسم عبارتند از:

همچنین بخوانید:

انواع اختلالت رفتاری در کودکان (کلیک)

فناوری کمکی

افراد مبتلا به اوتیسم دارای مشکل در برقراری بوده و برخی از آنها نمی توانند ارتباط کلامی برقرار کنند. فناوری کمکی در ایجاد تعامل با دیگران موثر است.

یک نمونه از این فناوری، تابلوی ارتباطات بوده که بر روی آن تصاویر یا کلماتی وجود دارند که فرد دارای اوتیسم می تواند به آنها اشاره کند.

در دستگاه های الکترونیکی از جمله تبلت ها اپلیکیشن هایی برای کمک به افراد اوتیسم وجود دارد.

تجزیه و تحلیل رفتار

در این رویکرد حمایتی، از رفتارهای مفید کودکان اوتیسم حمایت شده و رفتارهای غیر مفید منع می شوند. انواع مختلف آن عبارتند از:

مداخله رفتاری فشرده اولیه: در این روش به کودکان بسیار کوچک اوتیسم برای داشتن رفتاری مثبتی و پرهیز از رفتارهای منفی کمک می شود.
تمرین واکنش محور: در این روش انگیزه کودک برای یادگیری و برقراری ارتباط افزایش می یابد.
آموزش کارآزمایی مجزا: هدف این روش کنترل رفتارهای مطلوب و استفاده از بازخوردهای مثبت برای تشویق است.
رفتار مثبت و پشتیبانی: در این روش دلیل خاص مشکل ساز برای کودک شناسایی شده و در یافتن روش هایی برای جذابیت رفتار مناسب تر کودک موثر است.

گفتار درمانی

این روش در بهبود مهارت های ارتباطی افراد دارای اوتیسم موثر است.

کار درمانی

این روش به مستقل زندگی کردن افراد دارای اوتیسم کمک می کند. در واقع این روش شامل راهنمایی در خصوص موارد زیر است:

شستشو
لباس پوشیدن
ارتباط موثر
تهیه وعده های غذایی

دارو

با مصرف برخی از داروها می توان به مدیریت بعضی از خصوصیات ASD از جمله موارد زیر کمک کرد:

اضطراب
افسردگی
مشکل در تمرکز
افزایش سطح انرژی
تشنج

رویکردهای تغذیه ای

بر اساس اعلام CDC، در خصوص حمایت از رویکرهای تغذیه ای برای کودکان اوتیسم شواهد محدودی وجود دارد.

درصورتی که به ایجاد تغییرات غذایی برای حمایت از افراد اوتیسم علاقه مند هستید، باید ابتدا با پزشک صحبت کنید.

جمع بندی

سال 2013 سندروم آسپرگر (AS) در طبقه بندی گسترده تر اختلال طیف اوتیسم (ASD) قرار داده شد. البته ممکن است افراد دارای تشخیص AS معیارهای ASD را نداشته باشند.

الزاما افراد دارای اوتیسم به پشتیبانی نیازی ندارند. اما درصورت نیاز به پشتیبانی گزینه های مختلفی برای کمک به مدیریت عناصر ASD در دسترس است.

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.