آیا بیش فعالی ارثی است ؟

بسیاری افراد نمی دانند که آیا اختلال کم توجهی و بیش فعالی ارثی است یا خیر، در این مقاله رابطه ADHD و ژنتیک و عوامل خطر آن را توضیح می دهیم.

 

جالب است بدانید که اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) ارثی است و به نظر می رسد که پیوند قوی با ژنتیک داشته باشد.

با اینکه محققان مدعی هستند که برخی انواع ژن ها خطر ابتلا به ADHD در افراد را افزایش می دهند اما در مورد تحریک این ژن ها توسط عوامل محیطی مطمئن نیستند.

همچنین به دلیل پیچیدگی این وضعیت، محققان هنوز قادر به کشف رابطه این بیماری با ژن یا مجموعه ای از ژن های خاص نیستند.

این یعنی محیط نیز تاثیر زیادی بر احتمال ابتلا به ADHD دارد.

در این مقاله به بررسی ابتلای ارثی و رابطه ژنتیک و اختلال کم توجهی و بیش فعالی ورا بررسی و سایر عوامل خطر آن را بررسی خواهیم کرد.

 

همچنین بخوانید:

تشخیص ADHD و گروه درمانی بیش فعالی (کلیک)

 

ADHD چیست؟

فردی که دچار اختلال کم توجهی بیش فعالی است در توجه به وظایفی که تحریک کننده به نظر نمی رسند با مشکل روبروست. این افراد دچار عدم توجه، بیش فعالی و رفتارهای تکانشی هستند.

این وضعیت سبب بروز اشتباهات ناشی از بی دفتی در فرد مبتلا می شود. همچنین او در مواجهه با شرایطی که به تلاش مستمر ذهنی نیاز دارد، مشکل دارد..

 

آیا بیش فعالی ارثی است؟

در پاسخ به سوال آیا بیش فعالی ارثی است باید عنوان داشت بصورت کلی بله، رابطه مستحکمی بین ژنتیک و اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) وجود دارد.

در واقع افراد دارای والدین یا خواهر و برادر مبتلا به ADHD بیش از دیگران در معرض ابتلا به آن قرار خواهند گرفت. با این حال برخی افراد با وجود داشتن سابقه خانوادگی هرگز دچار ADHD نخواهند شد.

در واقع مطالعات انجام شده بر روی دوقلوها نشان نمی دهند که ابتلا به ADHD به صورت 100% ارثی است و عوامل محیطی نیز بر بروز آن تاثیر خواهند داشت.

 

ساختار و عملکرد مغز افراد مبتلا به ADHD

محققان تفاوت هایی در ساختار مغز افراد مبتلا به ADHD و دیگران یافته اند.

کودکان مبتلا به ADHD احتمالا لوب پیشانی کوچکتری خواهند داشت. با توجه به اینکه لوب پیشانی مسئول حل مشکلات، توجه و تصمیم گیری است، همین امر توضیح دهنده علت مشکل کودکان در تمرکز و عملکرد در هنگام حرکت است.

همچنین رشد لوب پیشانی در برخی این کودکان بیشتر طول می کشد و این امر نشان دهنده آن است که بعضی از افراد با افزایش سن علائم کمتر یا متفاوت ADHD را تجربه خواهند کرد.

سایر عملکردهای لوب پیشانی عبارتند از:

• زبان
• قضاوت
• برنامه ریزی
• تاخیر در لذت و خوشنودی
• ادراک زمان
• تنظیم هیجان

 

همچنین شبکه های عصبی (گروهی از سلول های عصبی متصل به هم هستند)، در افراد مبتلا به ADHD رفتار متفاوتی (از جمله در شبکه های مربوط به پاداش و برنامه ریزی) خواهند داشت.

سایر شبکه های عصبی که در افراد مبتلا به ADHD متفاوت است مربوط به موارد زیر است:

• تمرکز
• توجه
• حرکت
• تغییر توجه بین وظایف

 

به علاوه، دو انتقال دهنده عصبی دوپامین و نوراپی نفرین در افراد مبتلا به ADHD کمتر هستند.

داروهای درمان کننده ADHD بر تحریک بر تحریک مغز و افزایش سطح این انتقال دهنده های عصبی متمرکز خواهند بود.

با توجه به اینکه ADHD یک وضعیت پیچیده است، محققان هنوز در مورد دلیل این تفاوت ها در ساختار مغز که منجر به این وضعیت می شوند، مطمئن نیستند.

 

علائم ADHD

علائم ADHD به روش های مختلفی بروز می کنند اما علائم شایع آن برحسب سن در کودکان و بزرگسالان عبارتند از:

علائم در کودکان:

• فراموشی چیزها
• خیال پردازی مکرر
• به سادگی تسلیم وسوسه ها شدن
• بی قراری شدید
• عدم تحمل انتظار برای نوبت خود
• ریسک های غیرضروری

 

علائم در بزرگسالان:

• بیش از حد صحبت کردن
• قطع کردن مکرر حرف سایر افراد
• تجربه مکرر حواس پرتی
• گم کردن وسایل به راحتی
• بی قراری بیش از حد و راه رفتن
• مشکل شدن پیروی از دستورالعمل ها
• اشتباهات ناشی از بی دقتی در محل کار

 

همچنین بخوانید:

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان (کلیک)

 

البته ممکن است علائم کودکان در نحوه بروز بین دختران و پسران متفاوت باشند.

همچنین لازم به ذکر است که با وجود چالش های ADHD، مزایای احتمالی هم به همراه آن رخ خواهد داد.

 

علائم ADHD بر حسب انواع آن نیز متفاوت خواهد بود. در واقع سه نوع ADHD وجود دارد که علائم بر حسب نوع عبارتند از:

 

بیش فعالی عمدتا تکانشی

افراد مبتلا به این نوع ADHD دچار مشکلات بیشتر در موارد زیر خواهند بود:

• آرام نشستن
• آرام صحبت کردن
• مقاومت در برابر وسوسه ها
• گوش دادن و قطع نکردن صحبت دیگران
• کنترل تکانشگری

 

بیش فعالی از نوع عمدتا بی توجه (نقص توجه)

افراد مبتلا به این نوع ADHD دچار مشکلات بیشتری در موارد زیر خواهند بود:

• حفظ یک روتین
• توجه دقیق به جزئیات
• سازماندهی یا اتمام وظایف
• گوش دادن به صحبت دیگران
• جلوگیری از حواس پرتی

 

بیش فعالی ترکیبی

افراد مبتلا به این نوع ADHD ترکیبی از علائم فوق را تجربه می کنند.

 

عوامل خطر اختلال کم توجهی و بیش فعالی

با اینکه سابقه خانوادگی و در واقع ژنتیک ابتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) خطر ابتلا به آن را افزایش می دهد اما عوامل خطر دیگری نیز در بروز آن تاثیرگذار خواهند بود.

سایر عوامل خطر اختلال کم توجهی بیش فعالی عبارتند از:

• زایمان زودرس
• وزن کم در هنگام تولد
• آسیب مغزی
• قرارگیری در معرض سرب در سنین پایین یا در دوران جنینی
• قرارگیری در معرض الکل و دخانیات در دوران جنینی

 

برخی افراد معتقدند که مصرف زیاد قندها یا تماشای بیش از حد تلویزیون نیز باعث ابتلا به ADHD خواهد شد. با این وجود تحقیقات از این باورها پشتیبانی نمی کنند.

 

همچنین بخوانید:

آیا شکر و مواد قندی کودکان را بیش فعال می کند (کلیک)

 

تشخیص

پزشک برای تشخیص ADHD از دستورالعمل های راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) استفاده می کند. این موارد دریافت استانداردهای یکسان مراقبتی را تضمین می کند.

پزشک در طول مشاوره در مورد علائم تجربه شده سوال کرده و با بررسی سوابق پزشکی خانواده احتمال ابتلا بستگان فرد به ADHD را ارزیابی می کند.

همچنین در صورت نیاز به تشخیص برای کودکان از معلمان یا مراقبین کودک در مورد رفتارهای او در محیط های مختلف سوال می پرسد.

پزشک برای تشخیص نوع خاص ADHD نیز تعداد علائم فرد از گروه بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری را بررسی خواهد کرد.

در صورتی که هر گروه علائم مساوی داشته باشند، تشخیص بیش فعالی ترکیبی ارائه خواهد شد.

 

درمان

درمان ADHD اغلب شامل ترکیبی از تراپی و داروها است.

 

دارو

معمولا پزشک از داروهای محرک برای افزایش تمرکز و توجه فرد استفاده می کند. با این وجود در بعضی از موارد عوارض جانبی ناخواسته ای تجربه شده و پزشک مجبور به تجویز داروهای غیر محرک خواهد شد. تاثیر این داروها بیشتر طول کشیده اما تاثیر مشابهی در بهبود تمرکز و توجه دارند.

 

تراپی

روان درمانی یک درمان موثر برای کمک به افراد مبتلا به ADHD و خانواده آنها به منظور شناسایی بهتر وضعیت است.

انواع تراپی های کمک کننده به ADHD عبارتند از:

• رفتار درمانی
• رفتار درمانی شناختی (CBT)
• آموزش مدیریت والدین
• تکنیک های مدیریت استرس
• ماندن در مدرسه از جمله اختصاص زمان اضافی برای امتحان گرفتن یا تحرک داشتن

 

همچنین بخوانید:

رفتار درمانی شناختی (CBT) چیست؟ (کلیک)

 

خلاصه

ژنتیک نقش بسیار پر رنگی در بروز اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) در افراد داشته و می توان گفت که بیش فعالی به نحوی ارثی است.

به خاطر داشته باشید که سابقه خانوادگی ابتلا به ADHD به این معنی نیست که فرد قطعا این وضعیت را به ارث می برد. در واقع این امر فقط احتمال ابتلا به ADHD را افزایش خواهد داد.

سایر عوامل خطر ابتلا به ADHD شامل آسیب مغزی و قرارگیری در معرض سرب است که نشان می دهد عوامل محیطی نیز در کنار ژنتیک یک عامل خطر مهم محسوب می شود.

 

جهت مشاهده و خرید مکمل ها و محصولات مراقبت داروخانه آنلاین اویرو کلیک کنید.